“2021 kan alleen maar beter worden”, “The best is yet to come”, “Alles komt goed” … We peppen onszelf op. Al dan niet onder invloed van het zoveelste coronaperitief. We moeten wel, anderen zullen het niet voor ons doen. “Wat doet het er toe?” denk ik dan, als het maar helpt …

Tijdens de overgang van oud naar nieuw, die enkele dagen die 2020 van 2021 scheiden, was ik aan zee. Wees gerust, beste fb-criticaster, aan de Belgische Noordzee. Ik zou het als gedupeerde niet over mijn hart krijgen om nu een buitenlandse reis te maken. Ik zou het niet alleen vrij egoïstisch vinden maar ook van weinig solidariteit getuigend indien ik nu Dubai of een oranjekleurend Canarisch eiland zou aandoen. Nee, ik doe mee. All the way. Reeds 10 maanden …

Aan de zee dus, waar het spel van eb en vloed je beter over het leven doet nadenken, waar alles beter in perspectief wordt gezet, vooral als er minder volk is. Meer stilte. Ik heb altijd al van de zee gehouden. Omdat daar het eindige nooit ten einde komt. Omdat er altijd een nieuwe golf komt, zelfs als je die niet verwacht. Omdat daar het oneindige aanraakbaar is. Ach, de zee doet gewoon wat ze al eeuwen heeft gedaan en wat ze allicht nog eeuwen na ons zal doen. Hoe simpel kan het leven van een zee zijn …

Simpele routines. Dat wat we zo lang hebben verafschuwd wordt nu mateloos gemist. Ik mis de dagelijkse files naar Brussel. Ik mis mijn klantcontacten en koffiemomenten met het team. Ik mis de lunch tijdens dewelke je die prospect pas echt leert kennen. Ik mis de eindeloze discussies over futiliteiten. Ik mis zelfs de utopische pogingen om customer centricity bij te brengen aan a-commerciële mensen. Zolang je iets hebt, mis je het niet.

Wanneer gaan wij het licht weer aandoen in die beurshal ? To be honest, ik weet het niet. Soms denk ik, in mei of juni. En dan kijk ik naar beelden van overvolle vertrekhallen in Brussels South of lees ik over het zoveelste lockdownfeestje dat door politie werd stilgelegd of Joodse gebedsdienst waarvan de advocaat de Belgische wetgeving even in zijn voordeel wil herschrijven. En ik begrijp het allemaal wel. Mijn twee zonen van 22 en 25 willen ook het leven vieren. Zij hebben deze isolatie ook niet gevraagd. Ik ook niet by the way, maar mijn verantwoordelijkheidsgevoel verbiedt mij om er de kantjes van af te lopen. Hou ouder je bent, des te minder een onbenut levensjaar er toe doet. We halen dat wel dubbel en dik in, denken we. Misschien wordt het september, wie zal het zeggen. Dat is dan 1,5 jaar technisch werkloos zijn wegens gesloten. En zelfs al zijn we even open, er is niets om open te blijven; we hadden evengoed gesloten kunnen zijn.

Soms denk ik dat de horeca beter af is. OK, ze zijn al twee keer gesloten geweest maar ze hebben take away die nog voor summiere inkomsten zorgt en een formidabele communicatiemachine achter zich. Onze beurs- en evenementensector voert achterhoedegevechten, ze is niet zichtbaar, ze wordt nauwelijks gehoord, ze is niet essentieel. Het is pijnlijk te voelen dat je niet essentieel wordt geacht in deze maatschappij. Zeg vooral niet tegen mijn moeder dat haar zoon in een niet-essentiële sector zit, het zou haar te veel pijn doen.

En wat als straks de rook van de steun- en subsidiemaatregelen is opgetrokken ? Wat zal er nog overblijven van deze ooit zo bloeiende sector ? Wie zal er nog zijn om het spreekwoordelijk licht aan te steken ?

Maar ik kan niet geloven dat de dames en heren politici daar in Brussel dat zullen laten gebeuren, al bewijst de ellenlange lijst met blunders het tegenovergestelde. Begrijp me niet verkeerd, die stuurlui die het steeds beter weten staan altijd aan de kant en ik zou nu ook geen politicus willen zijn.                     Het zal de ritmisch weerkerende vloed van de zee zijn die mij overtuigd dat onze sector terugkeert. En zelfs sterker dan ooit. Wat fout zat voor deze crisis zal allicht niet overblijven. Wat goed zat echter, komt sterker terug. Met hulp van nieuwe input. Input die de lockdown ons heeft bijgebracht. Stilstaan is soms goed daarvoor.   

Laat die vaccinprik maar komen. Eén dosis garandeert een snellere groepsimmuniteit. Een snellere terugkeer naar het nieuwe normaal. Die tweede prik volgt wel later op het jaar. Samen met de 96-jarige Jos kunnen we niet wachten. Ik ben zelfs bereid om een paleis van Brussels Expo ter beschikking te stellen als vaccinatiecentrum. Meerdere ook als het moet en het daardoor sneller zou gaan.

2020 was een jaar om snel en tegelijkertijd nooit meer te vergeten. De meest traditionele en banale wens van alle jaren wordt nu de meest belangrijke wens voor dit nieuwe jaar. “Een goede gezondheid”. Ik wens het jullie en mezelf zo hard toe.

Nu al wordt gewag gemaakt van de nieuwe roaring twenties. Eens deze pandemie onder controle zullen we zo snakken naar het live gebeuren. Elkaar zien, spreken, aanraken. Die spreker mag voor mijn part dan virtueel aanwezig zijn, maar dat netwerkinggebeuren , waar we zo sterk in zijn, komt terug. En dat kan alleen live. Ons vak en onze passie zullen nodig zijn om het leven voor iedereen weer aangenamer te maken. Ergens in 2021 worden wij de feesthelden. Op het einde komt het altijd goed. En als het niet goed komt, is het nog niet het einde, zegt een oud westvlaams spreekwoord. “Alles komt goed”, na Martine Tanghe, zeg ik het nu ook. Beloofd. We hebben al te lang gesnakt naar de bespeling van die vijf zintuigen. Het heeft nu lang genoeg geduurd. We hebben het zo gemist.

Je kapoentje

Geert Maes – 01.01.2021