Sta me toe te schetsen hoe moeilijk 2020 en het begin van 2021 voor heel wat eventbedrijven en ook voor mij is geweest. In maart mocht ik mijn volle agenda in de vuilbak werpen. En dat deed pijn, veel pijn. Je werkt hard, dag en nacht, en plots is daar die angst voor wat komen zal: je bedrijf, je privéleven, alles wat je hebt opgebouwd dreigt te verdwijnen. 

Het was voor de goede zaak, daar was en is iedereen het mee eens. Met z’n allen samenkomen, dat hoorde er gewoon even niet bij. Mijn echtgenoot zijn leven hing aan een zijden draadje. Van dokters kregen we te horen dat we ons moesten voorbereiden op een afscheid. Ik heb, net als zovelen anderen, de impact van corona op een mens en op een gezin van zeer dichtbij mogen ervaren. Gelukkig is hij, net als zovelen anderen, een vechter en kende ons verhaal een happy end. 

Ik snap dus de noodzaak om onze sector op non-actief te zetten en ik ben dankbaar voor de genomen maatregelen om ons financieel te ondersteunen. Het Vlaams Beschermingsmechanisme, PMV-leningen, uitbreinding van de win-winleningen, enzovoort. Ze gaven ons wat ademruimte, maar niet het nodige perspectief. 

Hello darkness, my old friend. Neen, Sound of Silence is niet alleen gekozen voor de passende afkorting tot SOS. Het kwam er uit een noodzaak omdat we met z’n allen ons levenswerk langzaamaan dood zagen bloeden. En als er harde taal gesproken werd, dan was dat omdat we dit als enige redmiddel zagen. We zijn er ons van bewust dat niet alle financiële verliezen gecompenseerd kunnen worden. Dat willen we ook niet. Laat ons daar maar hard voor werken. Zolang we onze waardevolle en ervaren mensen niet verliezen. The time is NOW. 

Ik vergelijk het systeem van tijdelijke werkloosheid in België vandaag met de noodkabel die een liftkooi opvangt wanneer die plots dreigt neer te storten. Heel noodzakelijk dus. Wat het Belgisch systeem vandaag doet, is de mensen in de kooi hun leven redden en ze vervolgens maanden lang in die kooi laten zitten. En waar de Vlaamse eventmedewerkers nog steeds in die kooi zitten, zijn de Nederlandse al lang in een andere lift gestapt dankzij de NOW-regeling. Een lift die terug omhoog gaat. Met grote gevolgen voor de Vlaamse eventindustrie. Onze voorsprong op de buitenlandse concurrentie slinkt zienderogen en de gigantische braindrain zal meer dan vijf jaar duren om te recupereren. Tenzij we nu ingrijpen. 

En dus ben ik tevreden te kunnen bijdragen aan de activerende aanpak van tijdelijk werklozen. Omdat ik er de enorme nood toe zie. Omdat het nu nog moeilijker is dan tijdens de eerste lockdown en we met z’n allen naar dat perspectief verlangen. Stel je voor, dat je al een jaar lang jouw passie niet meer mag uitvoeren? Dat de centen niet binnenkomen? De NOW-regeling zoals die vandaag in Nederland bestaat, is dan een ideaal redmiddel. 

Het NOW-stelsel vermijdt structurele werkloosheid en benadert de tijdelijke werkloosheid op een activerende manier. Wie zijn werk niet kan doen, wordt niet langer zomaar op non-actief gezet. De werkgever krijgt de verantwoordelijkheid en het vertrouwen om hen opnieuw aan het werk te zetten. Inclusief noodzakelijke opleidingen of omscholingen. 

Zoals iemand technisch tekenen laten studeren om virtuele studio’s verder op punt te zetten. Als ik dit nu doe, betaal ik heel veel geld. Geld dat momenteel niet binnenkomt. En dus staat ons bedrijf, net zoals andere Vlaamse eventbedrijven, stil. 

Door onze mensen te helpen heroriënteren naar innovatie binnen onze sector, draag ik als ondernemer actief bij aan het economisch herstel. In ruil krijg ik een budget om onze medewerkers te betalen en bij te scholen. Door te kiezen voor een degressief systeem, waarbij elk kwartaal moet aangetoond worden dat er inspanningen geleverd zijn, blijf ik ook gemotiveerd. De druk op onze economie daalt, ondernemerschap wordt gestimuleerd en mensen krijgen opnieuw een betekenisvolle rol in de maatschappij. 

Denk maar aan de vaccinatiestrategie. Onze sector weet hoe ze een massa moeten begeleiden, hoe ze een coronaveilige omgeving moet inrichten en hoe ze dat allemaal efficiënt laten verlopen. De perfecte formule dus om chaos en onzekerheid aan de toekomstige vaccinatiecentra te vermijden. Met de NOW-regeling betaalt de overheid hen en schakelt hen meteen ook in voor de goede zaak. Win-win, neen? 

Om jullie nog even de nood te tonen van deze regeling: de Nederlandse eventmarkt prospecteert actief de Belgische markt. En met succes. Zij kunnen hun innovaties in de praktijk omzetten, onderzoeken en verbeteren. Hun prijs ligt lager en ze groeien. Ze gaan vooruit en wij blijven steken in die lift. Nochtans hebben ook wij die innovaties klaar. Digitale en hybride events staan op punt, manieren om op een virusvrije manier samen te komen werden ontwikkeld, crowd control kreeg een andere invulling en procedures zoals het Event Risk Model kregen vorm. Alleen volgde daarna een periode van absolute stilte en duisternis. Een gesloten markt, een klimaat van angst en een gebrek aan langetermijnperspectief. 

Ik roei intussen met de riemen die ik heb en vecht voor een toekomst met veilige en verantwoorde events. Ik probeer mijn bedrijf heruit te vinden en onze medewerkers te motiveren. Ik onderhandel met banken die niet meer in onze sector geloven. Wij hebben min of meer geluk, maar voor de meesten onder ons is de bankendeal afgelopen en is het harder dan ooit. Liquiditeiten drogen op en de heropstart is nog ver weg. Nochtans behoort de Vlaamse eventsector tot de wereldtop. Niet alleen in festivals, ook – en vooral – in B2B-events. Vlamingen zijn bescheiden mensen. Toch ben ik ervan overtuigd dat als we de expertises die ons land rijk is slim inzetten, we hier allemaal samen sterker uitkomen. 

Naast de NOW-regeling is daar ook een stevig relanceplan voor nodig. Op korte termijn is dat een duidelijk plan van aanpak. We moeten realistisch zijn. Tot de zomer gaan de omzetten niet zijn wat het moet zijn. Waarom dan niet direct steunmaatregelen afkondigen tot juni 2021. Dat zal rust geven. Geen nood, profiteren zal ik niet doen. Zo zitten ik en de andere eventbedrijven niet in elkaar. We willen niets liever dan te werken. En werken zullen we. Tot de laatste cent terugverdiend is. 

Daarnaast willen we meedenken aan de uitdagingen op lange termijn. Daarom moeten we ons als sector beter verenigingen en in kaart brengen. Zoals met een paritair comité of NACEBEL-codes voor de zeer specifieke activiteiten van onze sector. Dat schept duidelijkheid voor ons en voor de politiek. Voor de heropstart en voor de toekomst. Het zet de deur open voor dialogen en maakt komaf met misverstanden. 

En om onze diverse en complexe sector nog beter te begrijpen, blijf ik achter mijn uitnodiging voor de politiek staan: kom eens langs. Kom eens kijken bij een bedrijf in de eventsector. Vermeld ons, gebruik ons, ondersteun ons. Laat ons tonen hoe we werken. Laat je even onderdompelen in de wondere wereld van onze mooie sector. Je zou versteld staan welke passie en werkethiek daar te vinden is. Elk congres dat jullie bijwonen, elke micro die jullie vastnemen, elke licht- en geluidinstallatie op feesten: staat kwaliteit daar voor jullie, net als voor ons, voorop? Dan is het tijd om in te grijpen. Om de braindrain tegen te gaan. Want mensen zijn het hart van deze sector.

Ik wil graag besluiten met een samenvatting. Als overheid is het niet eenvoudig om al die verschillende sectoren te bevatten. Minister Vandenbroucke zei in De Zevende Dag dat het hem wat gek lijkt om als overheid werknemers van bedrijven te gaan betalen. Toch is dat exact wat jullie nu doen. Alleen betalen jullie onze mensen nu om thuis te zitten, inactief. De NOW-regeling activeert en motiveert hen en zal op lange termijn minder kosten want het is een degressief systeem ten opzichte van de hoeveelheid werk. Tegelijk kunnen wij, als bedrijven in een hard getroffen sector, er terug bovenop komen, samen met onze mensen. Samen die buitenlandse concurrentie tegengaan. Iedereen uit die liftkooi halen, eindelijk. 

Ik spreek hier vandaag zeer hoopvol. De vaccins zijn er en dat geeft de maatschappij en de economie het broodnodige perspectief. We spreken nu al van een nieuwe roaring twenties. Hopelijk met een sterke eventsector die deze bijeenkomsten kan organiseren. Terug samenkomen en vieren, opnieuw cultuur beleven, nog eens een real life vergadering bijwonen. Ik ben hoopvol en optimistisch. Van nature en ook bij hoe het nu verder zal gaan. 

Dit alles betekent voor een eventbedrijf vandaag perspectief.

Willen jullie ons alstublieft helpen?

Dank u wel.