Denis Coderre is ervan overtuigd dat de wereld steeds minder wordt gedefinieerd in termen van landen of continenten, en dat steden in de toekomst een belangrijkere rol zullen spelen. Steden zullen daarom steeds meer met elkaar in overleg gaan. In dit opzicht kan de evenementensector zeker een schakel zijn, een cement tussen deze steden. Want deze sector staat voor verandering, en voor samenbrengen, het is een katalysator die het mogelijk maakt om de toekomst beter aan te kunnen. Om zijn evenementensector te ontwikkelen, zal Brussel, net zoals Montréal heeft gedaan, op verschillende punten moeten werken. Denis Coderre zet de belangrijkste op een rijtje.

Fierheid en durf

"We mogen ons niet excuseren voor wie we zijn. We moeten onszelf definiëren, en fier zijn op wie we zijn. En dit moet je ook tonen met een evenement. Dit kan gaan om een festival, of een soort bijeenkomst… Het gaat om het vestigen van een bepaalde traditie, want cultuur is een onderdeel van de ziel van het volk. Het vereist ook durf. Er moet zeker een evenwicht zijn tussen het lokale en het internationale, maar als men een wereldburger is, dan moet men helemaal tot het uiterste durven gaan."

Partnerships

"Te vaak krijgen we de indruk dat evenementen alleen over openbare diensten gaan. Daar moeten we van afstappen. We moeten er echt voor zorgen dat de privésector en de publieke sector kunnen samenwerken. Uiteindelijk zijn beiden een deel van de oplossing. Een beetje zoals in Montréal, heeft u hier in Brussel tal van mensen die van alles kunnen. Maar men moet elkaar dus vinden, en spreken met één stem."

De stad en zijn omgeving definiëren

"Vroeger zeiden mensen over Brussel dat het een administratieve stad was. En toen, 12 jaar geleden, werd het de hoofdstad van Europa. Dit betekent heel wat dingen: integriteit, diversiteit, een vertrekpunt, een kruispunt. Per definitie is Brussel al een verzamelplaats. Dit moet worden gezien als de basis van een eventmanagementbeleid. Men heeft alle ingrediënten om hierin te slagen."

Cultuur en toerisme gaan samen

"Cultuur is geen voorbehouden terrein. Het is niet alleen maar een verhaal van de elites. Cultuur, dat is iets van iedereen, dus we moeten het democratiseren. Meer nog, cultuur is een industrie, maar er is ook een menselijke factor, door het creëren van banen. Het is een investering, geen uitgave. En cultuur en toerisme gaan samen. Ze voeden elkaar. Hoe meer toerisme men heeft, en hoe meer men denkt in termen van industrie, hoe meer je uitstraalt over de hele wereld en hoe aanstekelijker en aantrekkelijker men wordt, als ware het een natuurlijke magneet."

De rol van publiek en privé

"Ja, we willen het afgesloten domein van de cultuur en alles wat daarbij komt kijken behouden, maar we hebben efficiëntie nodig op het niveau van de private sector. We moeten onszelf bestuursinstrumenten geven die ook uit de privésector komen. De balans tussen deze twee zal voor succes zorgen. "

De infrastructuur

"Met zijn Congrespaleis en zijn Quartier des Spectacles, dat in 2000 werd ingehuldigd, heeft Montréal twee zeer sterke internationale hubs, die echte uitvalsbasissen en ontmoetingsplaatsen vormen. Men moet dus niet enkel budgetten, maar ook een zekere infrastructuur ter beschikking stellen om evenementen te ontvangen. Hetzij in tijdelijke, hetzij in permanente vorm."

De ‘Brussel’-reflex

"Kortom, men moet allereerst trots zijn. Men moet zichzelf definiëren, trots zijn op wie men is. Ten tweede, moet men de ‘Brussel’-reflex hebben. Het volstaat niet om trots te zijn op wie men is, men moet ook ten volle zijn sterke punten gebruiken. Dit betekent ook dat men niet bang hoeft te zijn om in een samenwerkingsverband ook lokaal talent te gaan zoeken. Om zijn industrieën te betrekken en te benutten. Men moet de reflex van een kruispunt ontwikkelen. Men moet afstappen van bepaalde taboes: ja, cultuur is niet alleen maar een zaak van een bepaalde elite… Het is iets van iedereen. Deze  cultuur wordt niet alleen een buitengewone drager, ze maakt ook deel uit van de industrie. En deze industrie zal ons toelaten uitzonderlijke hoogtes te bereiken. En nogmaals, iedereen moet in dezelfde richting kijken en met één stem spreken. Kortom, helemaal alleen gaan we sneller, maar samen gaan we verder", zo besluit Denis Coderre.